Historia Debbie

Diagnozę postawiono mi w lutym 2019 r., dwa tygodnie przed moimi 36. urodzinami. Nie miałam żadnych objawów raka płuc. Jedyne objawy, jakie miałam, pochodziły z wtórnego guza mózgu, który błędnie zdiagnozowano jako zawroty głowy przez 3 miesiące (z powodu mojego wieku). Ale wszystko wydawało się nie w porządku, a lekarze ciągle mówili mi, że nic poważnego i moje zawroty głowy miną po 2 tygodniach. Ciągle wracałam do lekarzy, mówiąc, że to nie ustępuje i jest coraz gorzej.

W grudniu zaczęłam odczuwać bóle głowy, ale znowu powiedziano mi, że nie ma się czym martwić. Po powrocie do pracy bóle głowy nasiliły się i po dwóch wizytach na ostrym dyżurze (jednej w karetce) nadal miałam problem z pobraniem krwi i zrobieniem skanu, mimo że leżałam na łóżku karetki z tak silnym bólem, że nie mogłam wstać.

Dzięki obecności mojej mamy i taty, w końcu mnie zeskanowali i znaleźli guzek. Następnie zostałem wysłany do The Walton Centre i następnego dnia przeszedłem operację.

Kiedy byłam w szpitalu, dowiedziałam się, że guz jest wtórny, a po skanach okazało się, że mój guz pierwotny jest w płucach. Z usuniętego guza wykryli, że mam raka płuc w stadium 4, konkretnie ALK dodatni.

W lutym przeszłam 5 rund radioterapii głowy, a na początku marca zaczęłam przyjmować Alectinib. Jak dotąd moje 3 miesięczne skany wykazały, że wszystko jest w porządku z moją głową, a moje płuca są stabilne. Większość tego roku spędziłam głównie na rekonwalescencji po operacji mózgu i powrocie do życia rodzinnego. Mam cudownego męża i dwójkę dzieci w wieku 4 i 6 lat. Widziałam, jak moje najmłodsze dziecko zaczyna szkołę we wrześniu, a najstarsze zaczyna drugą klasę. Mam nadzieję, że w styczniu wrócę do pracy na pół etatu w przyszłym roku i zacznę odzyskiwać więcej życia. Zaczęłam nawet chodzić na siłownię (jestem dziewicą na siłowni)!